Wie de jeugd heeft houdt de toekomst

Mijn vrouw en ik zijn de gelukkige ouders van Zara (12) en Sean (9). De afgelopen maanden, zo tegen het einde van het schooljaar zijn er veel festiviteiten. Schoolreisjes, uitstapjes, sportdagen, eind musical en ga zo maar door. Daarnaast gaan de wekelijkse beslommeringen zoals judo, breakdance en spelen bij vriendjes gewoon door. Dan is er natuurlijk nog het “paardenvirus” waarmee mijn dochter sinds haar vijfde besmet is. Ik heb gehoopt dat het over zou gaan maar vooralsnog heb ik geen medicijn tegen gevonden. Daarom zit ik weleens naar carrousel wedstrijden in de Hollandsche Manege te kijken. Niet dat ik de oefeningen snap of veel van de geur van paarden hou maar hé het is je kind dus je bent er bij.

Nu lijkt het alsof ik de ideale vader ben maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat bijna alle activiteiten van de kinderen door mijn echtgenoot gecoördineerd en meestal ook begeleid worden. Ik schuif zo af en toe aan of voer de planning van vrouwlief uit. Tot zo ver niets nieuws onder de zon. Wel anders dit jaar is dat het het laatste jaar van mijn dochter op de lagere school is. Na de Cito uitslag en plaatsing op een middelbare school, ongeveer 2 maanden geleden, is Zara alleen maar met het afscheid nemen van haar zorgeloze lagere school periode bezig geweest. Het hoogtepunt van het afscheid nemen is het eindfeest waarvoor enkele ouders van de klas al maanden veel tijd en moeite in het organiseren hebben gestoken. Dit jaar zou het eindfeest in de Alma tuinen plaats vinden. Dit is een parkje met rondom moestuinen in het hart van de Zuid-as in Amsterdam. Ik heb jaren aan de VU gestudeerd maar nooit geweten dat op een steenworp afstand er een oase van rust lag maar dit terzijde.

Zoals eerder aangehaald waren de weken voor het eindfeest hectisch. Eerst vond mijn dochter een feest helemaal niet leuk maar naarmate het dichterbij kwam werd voorzichtig aan het ontbijt gevraagd wat er op het feest aangetrokken zou worden. Nou gewoon wat ik altijd aan heb was het prompte antwoord van Zara. Wat er in de week voor het feest op school onderling tussen de vriendinnen besproken is weet ik niet maar ineens was er de overtuiging dat er een mooie gala jurk moest komen. En weer iets later een tiara(!). Mijn mond viel open toen er vervolgens gevraagd werd om hoge hakken.

U raadt het al, mijn vrouw heeft vele ritten moeten maken om alle kledingstukken te halen, om te wisselen en nogmaals te passen. Uiteindelijk was de outfit een goedgekeurd en volledig afgestemd op de twee vriendinnen. Als ouders werden wij aan het eind van de dag uitgenodigd om een hapje te eten en afscheid van de andere ouders te nemen. Daar aangekomen was ik erg benieuwd hoe mijn dochter er uit zou zien. Mijn dochter, normaal in jeans of een broek, kwam met haar twee vriendinnen aanlopen. Gedrieën met prachtig haar, jurken die Sisi niet zouden misstaan en hoge hakken. Als ze stil stonden leek het net echt maar als ze eenmaal liepen was het alsof ze de luier van 11 jaar geleden nog om hadden. Erg komisch. Gelukkig hadden ze dat zelf ook door en na een korte parade hebben ze de hakken omgeruild voor gympen. Zelfs met de sportschoenen zagen ze er fantastisch uit, prachtige jonge dames in wording. Na de korte modeshow kwam het kind in hun weer boven en bedachten de dames dat er weer gespeeld moest worden. In het park liepen er een aantal tamme kippen rond en dieren-gek als Zara is pakte ze een kip op schoot en begon het dier te aaien. Hilarisch natuurlijk. Trots keek ik naar mijn dochter en bedacht dat alle trucjes die ik beheers in de cosmetische geneeskunde niet op kan tegen het kind in een persoon. Aan het uiterlijk kan ik met naalden en lasers sleutelen maar aan je innerlijk moet men zelf blijven werken. Dank voor de wijze les Zara.

http://www.yourwayoflife.nl/articles/hayri_toekomst